Thursday, June 30, 2011

Κάτι από "πατρίδα"? (Τηγανόψωμα) / Fried cheese bread


Ντίαρ Ντάιαρι,

ακούω, διαβάζω, παρακολουθώ τις εξελίξεις.
Από το γραφείο μου, από τη δουλειά μου, 5000 μίλια μακριά από την Αθήνα. Μίλια, και όχι χιλιόμετρα.

Αυτό που με πιάνει στην αρχή είναι θυμός. Θέλω να κατέβω κι εγώ στο Σύνταγμα και να ανοίξω στα δύο το κεφάλι αυτού του ζώου που κυνηγάει με γκλοπ έναν ηλικιωμένο. Να φωνάξω κανένα σύνθημα, για να ξεθυμάνω. Μήπως και μειώσω τη ντροπή που νιώθω μέσα μου επειδή έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης, για τα τόσα χρόνια απραγίας και τύφλωσης.

Και? Δεν θα αλλάξει τίποτα. Τις πταίει? Το κεφάλι μας.
Το ίδιο κεφάλι που κουβαλάει ο ελληνάρας άπειρα χρόνια.
Τεμπελιά, αραλίκι, λαμογιά, ξεροκεφαλισμός, βόλεμα.
Μην και κουραστεί. Μην και κοπιάσει. Όοοχι, αυτά είναι για τους άλλους. Εμείς είμαστε "έξυπνοι".
Αυτή η σκατονοοτροπία φταίει.

Εκεί λοιπόν, στο στάδιο της ντροπής, τα απαρνούμαι όλα. 
Τη χώρα μου που αγάπησα και τώρα τη λυπάμαι, το πανεπιστήμιο που με σπούδασε και τώρα ζητιανεύει σε διεθνές επιστημονικό περιοδικό για έκπτωση, την πόλη μου που με μεγάλωσε και τώρα μου φαίνεται πιο ξένη από ποτέ, τους ανθρώπους που κάποτε θαύμαζα και τώρα απαξιώνω για τη "δε βαριέσαι" και "ωχ αδερφέ" νοοτροπία τους.

Εκεί φτάσαμε. Να απαρνούμαστε τα χιλιόμετρα, για τα μίλια. Να ζούμε μακριά από τις οικογένειές μας. Να βιώνουμε τη λύπη πενταπλάσια, επειδή η απόσταση όλα τα μεγαλώνει. Να γινόμαστε μετανάστες, να ζητάμε τα αυτονόητα. Να δουλέψουμε. Να κάνουμε οικογένεια. Αυτά που δεν μας εξασφαλίζει πια η χώρα μας. Γι'αυτό και όλα τα παιδιά θα φύγουν. Και καλά θα κάνουν, γιατί τίποτα δεν θα αλλάξει ποτέ εκεί κάτω.

Τι μεγάλη κουβέντα που είπε ο πληγωμένος Σεφέρης!
Τι μεγάλη κουβέντα έγραψε ο Ρασούλης (Αχ Ελλάδα)!
Τι μεγάλη αλήθεια έγραψε ο σατιρικός και επίκαιρος Σουρής 100 χρόνια πριν (Ποιός είδε κράτος λιγοστό)!

Πώς να μην τα απαρνηθώ όλα, όταν βλέπω ότι σε άλλους κόσμους σε σέβονται.
Την μετράνε την αξία σου, δεν στην τσαλακώνουν και στην πετάνε κατάμουτρα.
Σου λένε ορίστε. Σου λένε ευχαριστώ. Σου λένε παρακαλώ.
Μαθαίνεις να δίνεις τη θέση σου. Μαθαίνεις να μην κάνεις τον κόκορα λόγω του γαμάτου -και καλά- "DNA" σου. Μαθαίνεις τον ανταγωνισμό. Μαθαίνεις να παλεύεις. Μόνος σου. Χωρίς τον μπαμπά και τη μαμά. Μαθαίνεις να σέβεσαι κι εσύ.

Όχι, δεν είναι τέλειος ο κόσμος εδώ. Σε καμιά περίπτωση. Τουλάχιστον όμως σε μαθαίνει να είσαι άνθρωπος και όχι ο ασύδοτος σε όλα του ελληνάρας.

Έφυγα από επιλογή, μα θα μείνω από ανάγκη.

Πάρτε τώρα και μια συνταγή για τηγανόψωμα, που μου θυμίζουν τη γιαγιά μου, την οικογένειά μου, τα βράδια που μαζευόμασταν μαζί όλοι στην κουζίνα. Αυτά είναι η πατρίδα μας, κι όχι ο τόπος που ρημάζεται και λέγεται ελλάδα.




Υλικά:
  • 2,5 κούπες αλεύρι
  • μισή κούπα ελαιόλαδο
  • 1 κουταλάκι ζάχαρη
  • 1 κουταλάκι αλάτι
  • 1 φακελάκι μαγιά
  • 1 κούπα χλιαρό νερό
  • φέτα
  • πιπέρι
Βάζουμε το αλεύρι σε ένα μπολ και κάνουμε μια λακούβα στη μέση.


Στη μέση ρίχνουμε το αλάτι, τη ζάχαρη, το λάδι, τη μαγιά και το χλιαρό νερό (σιγά σιγά).
Ανακατεύουμε ώστε να γίνει μια μαλακή ζύμη που δεν κολλάει στα χέρια μας.
Την αφήνουμε για 30 λεπτά να φουσκώσει (σκεπασμένη σε ένα ήσυχο μέρος --- σσσςςςς κοιμάται ο ζυμομύκητας).


Τρίβουμε τη φέτα με το χέρι ή με ένα πηρούνι.

Παίρνουμε ένα κομμάτι από τη ζύμη (μετά το μισάωρο) και το ανοίγουμε σε μέγεθος περίπου όσο και το τηγάνι μας (όχι πολύ λεπτό). Απλώνουμε την τριμμένη φέτα. Ανοίγουμε άλλο ένα πιτάκι και καπακώνουμε. Χρησιμοποιούμε ένα βρεγμένο πηρούνι για να τα κλείσουμε.

Τηγανίζουμε σε χαμηλή φωτιά (για να μην μας καούν), και τα ακουμπάμε σε απορροφητικό χαρτί.

Μια γεύση από το σπίτι μας.

(εκνευρισμένη, στενοχωρημένη και αηδιασμένη με όσα συμβαίνουν και όσα θα συμβούν)
Γιορς

7 comments:

  1. Εύγε σου καλή μου!
    Και για την περιγραφή και για την εκτέλεση φυσικά.

    ReplyDelete
  2. Έχετε τόσο δίκιο. Κανείς στη χώρα μας δεν θα σου πει μπράβο για τη δουλειά σου ή την επιτυχία σου. Θεωρείται αυτονόητη. Μόνο τα λάθη επισημαίνουν. Η χώρα που επικρατούν οι λίγοι και οι μικροί που με τα ρουσφέτια προσπαθούν και αποκτούν ανάστημα.

    ReplyDelete
  3. Τζένη κι εγώ από εδώ έτσι τα βλέπω. Έχω φύγει εδώ και 48 χρόνια και σε τίποτα απολύτως δεν έχουν αλλάξει. Άσε την κοροϊδία που μας πατάνε για εμάς "ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙΑ" που δουλεύουμε και δεν ξέρουμε να ζούμε........εγωιστικά και τεμπέλικα.

    Το ψωμί σου το ζήλεψα, δυστυχώς δεν έχω φάει στην ζωή μου πολλές φορές.

    Καλό 4th of July weekend!

    ReplyDelete
  4. Κάθησα και τα διάβασα όλα όσα έγραψες με πολύ προσοχή.Έχεις δίκιο σε όλα.Δυστυχώς εγώ δεν μπορώ να φύγω από την Ελλάδα για πολλούς λόγους αλλά και γιατί το βλέπω και λίγο εγωιστικά.
    Ποιοι είναι αυτοί που θα μας κάνουν να ξενιτευτούμε?Θα καθήσω εδώ και θα αγωνιστώ.
    Χαίρομαι γι αυτούς βέβαια που κατάφεραν ήδη να φύγουν και αυτούς που ετοιμάζονται να φύγουν.Απλά εγώ δεν μπορώ...Όσο για το τηγανόψωμο μου θύμισες και της δικής μου γιαγιάς.Να είσαι καλά εκεί που βρίσκεσαι!!!Το ξέρω ότι είναι δύσκολο η ξενιτιά και το έχω περάσει αλλά σίγουρα για αυτή την περίοδο είσαι πολύ καλύτερα από εμάς εδώ.

    ReplyDelete
  5. Δεν χρειάζεται να πας στο Σύνταγμα για να διαμαρτυρηθείς,η φωνή σου ακούστηκε απ'εκεί που είσαι και ακούστηκε πολύ δυνατά!χαίρομαι για το παιδί που μεγάλωσα και καμαρώνω για τις αξίες που κουβαλάς!η ελπίδα όμως δεν πεθαίνει,η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ,την Ελλάδα μας την αγαπάμε και αγαπάμε και σένα και τις νοστιμιές που φτιάχνεις!μας λείπεις πολύ!Σε περιμένουμε!!

    ReplyDelete
  6. Πολύ καλά τα λές. Τώρα όλοι τα ίδια λέμε, αλλά είναι πολύ αργά πια. Τα λάθη μεγάλα και οι συνέπειες ακόμα μεγαλύτερες. Τα τηγανόψωμα της γιαγιάς σου υπέροχα.

    ReplyDelete
  7. Εγώ καλύτερα να μη σχολιάσω τίποτα εδώ...ήμουν και περίεργη τρομάρα μου να δω ποιός σε ζοχάδιασε....οι λόγοι προφανείς, δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο, απλά πιάνω τον εαυτό μου να έχει δακρύσει διαβάζοντας....και να ξαναθυμώνω πάλι.....και να πικραίνομαι...έτσι νοιώθω και δεν νομίζω ότι θα αλλάξει... Φιλιά Τζενάκο!

    ReplyDelete

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...