Στο κατώφλι της επόμενης δεκαετίας μου!

Ντίαρ Ντάιαρι,

σήμερα κλείνω τα εικοσιεννέα μου χρόνια! Τα τελευταία γενέθλιά μου της 20ετίας!

Δεν θα ξαναείμαι είκοσι-κάτι. Με πειράζει λίγο, αλλά το δουλεύω.

Εικοσιεννέα.

Στα είκοσι έχεις ψηλώσει. Τα είκοσι σου δίνουν τουλάχιστον 10 πόντους ύψους. 

Στα εικοσιένα νιώθεις πια μεγάλος. Δεν είσαι παιδάκι.

Στα εικοσιδύο (λογικά) τελειώνεις τη σχολή.

Στα εικοσιτρία ψάχνεις για καμιά δουλειά, του ποδαριού ίσως. Ή μεταπτυχιακό. Εγώ το πήγα λίγο παραπέρα.

Εικοσιτέσσερα και νιώθεις ένα βάρος στο κατώφλι των εικοσιπέντε. Βάρος ωριμότητας? Θα δείξει λες...

Εικοσιπέντε και νιώθεις στα μισά. Ώριμος να συμβουλέψεις τον εικοσάρη. Με μια νότα μαγκιάς που εσύ ξέρεις...γιατί φυσικά είσαι εικοσιπέντε.

Εικοσιέξι. Ωραίο νούμερο. Ώρα να αρχίσεις να κάνεις ό,τι δεν έκανες τα προηγούμενα πέντε χρόνια.

Εικοσιεπτά. Βγαίνει άθελα ένα "ωχ". Το ξανασκέφτεσαι. Όχι λες, καλά είμαι, και προσπαθήσεις να γεμίσεις εμπειρίες που να δικαιολογούν τα εικοσιεπτά σου έτη.

Εικοσιοκτώ. Ώριμος? Δουλειά? Σχέση? Οι άλλοι σε τι φάση βρίσκονται? Όλο ερωτήματα, και το ωχ στο βάθος.

Εικοσιεννέα. Εδώ είμαστε. Και γιατί ωχ? Αν έχεις την υγειά σου και αγάπη γύρω σου, θες κάτι άλλο? Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτά!

Εδώ είμαστε! Καλά είμαστε! Ας είμαστε καλά και του χρόνου στη αρχή της νέας δεκαετίας!

Τα χρόνια περνάνε. Κι όταν είναι γεμάτα με ωραίες εικόνες, έντονα συναισθήματα, σπιτικές μυρωδιές, ηλιόλουστα πρωινά, αξέχαστα ταξίδια, τότε λες να'χουμε την υγειά μας να ζήσουμε κι άλλα τόσα...!

Σας κερνάω ραβανί με πορτοκάλι, φτιαγμένο από τη μαμά και τραγουδισμένο για χρόνια πολλά από τη γιαγιά.

Γιορς

η εορτάζουσα

Τζενούλα